22. سید رئوف جعفری خلیلی
باسلام.
یکی از شیرین ترین خاطرات بنده در سالهای دفاع مقدس مربوط می شود به سال شصت و دو.عملیاتی در تنگه چزابه که به همراه تعدادی از دوستان مسجد مثل علی دیلمی، مجید دراجی و تعدادی دیگراز دوستان پس از خواندن نماز در عقبه خط شروع به پیاده روی به سمت خط کردیم.
در آن شب کاملا تاریک آنهم به ستون یک، تنها صدای قورباغه و اجساد عراقی ما را متوجه خود می کرد که بخواب نرویم. متاسفانه تخریبچی گردان به هر علت باعث انفجار و روشن شدن مین منور شد که ناگهان از زمین و آسمان انواع گلوله شروع به باریدن کرد. عراقیها پذیرایی خوبی از ما کردند. دراین حالت علی دیلمی دقیقا کناربنده بود که ناخداگاه گفتم: خدایا پس امام زمان (عج) کجاست که به ما کمک کنه؟ یکی از رزمندگان که شدیدا تحت تاثیر موج انفجار قرارگرفته بود داد می زد: برادرا بلند شید اینها برادرای عراقی ما هستند. در این حال یکی دیگرازرزمندگان او را مجبور به زمینگیر شدن کرد. بعد از چند لحظه دستور عقب نشینی داده شد. در حال عقب نشینی ناخودآگاه بعلت تاریکی مطلق، مسیر را گم کردم و به جایی رفتم که خبری از نیروهای ما نبود. باکمال خونسردی (البته اجبارا!) به عقب برگشتم و متوجه بچه های گردان شدم و به عقبه برگشتیم. به این فکر می کردم که اگر به راه خودم ادامه می دادم یا در دست دشمن اسیر می شدم یا روی مین رفته مجروح یا شهید می شدم. اگرچه لیاقت شهادت را نداشتم ولی اینجا متوجه شدم که اگر امام زمان (عج) را خالصانه و از روی استیصال صدا کنی واقعا جواب می گیری. البته در جاهای دیگری نیز به فریادم رسیدند. برای تعجیل در ظهورش صلوات.
اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم
تاریخ ارسال: 29/03/93
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
